Αρχουσα τάξη και ΣΥΡΙΖΑ

Δημοσιεύτηκε στο Έθνος στις 14 Απριλίου 2016

Τα «κόκκινα» δάνεια καθυστερούν καθώς η ελληνική πλευρά, εκφράζοντας τα συμφέροντα των τραπεζιτών, ψάχνει να βρει τη λύση που δεν θα απομειώνει τα έσοδα των τελευταίων από τη διαχείριση. «Εταιρείες» συμβούλων και παρασυμβούλων, που ορίζονται από το σύστημα δήθεν για να κατοχυρώνουν τη διαφάνεια και την αξιοπιστία των εκτιμήσεων αξίας των περιουσιακών στοιχείων των «κόκκινων» επιχειρήσεων, αποδίδουν με το αζημίωτο (πάνω όσο και κάτω από το τραπέζι) σε τράπεζες και τραπεζικά στελέχη. Και δώσ’ του επικαιροποιήσεις επιχειρηματικών σχεδίων, εκτιμήσεις επί των αποθεματικών, επανεκτιμήσεις των άυλων στοιχείων κλπ. Πώς είναι δυνατό ο ΣΥΡΙΖΑ να διακόψει μια τέτοια συναλλαγή; Πώς είναι δυνατό να σκεφθεί ότι κάτι τέτοιο επιβαρύνει το κόστος χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας από τα λεγόμενα μη επιτοκιακά έσοδα και εν τέλει τους φορολογουμένους; Εδώ τα στελέχη της Τράπεζας της Ελλάδος και αδιαφορούν, θα επέμβουν οι δευτεροκλασάτοι ουραγοί της διαφθοράς σε αυτά τα μεγάλα παιχνίδια; Αρκούνται έτσι στη διαπραγμάτευση για τις απολύσεις, ποιοι θα φύγουν και πού θα πάνε αυτοί που θα μείνουν…

Χρηματοδοτικό κενό, 4ο μνημόνιο και μετά τι;

Δημοσιεύτηκε στο liberal στις 11 Απριλίου 2016

Η χώρα βρίσκεται ενώπιον ενός ακόμα χρηματοδοτικού κενού που σε περίπτωση μη έγκαιρης ολοκλήρωσης της αξιολόγησης δεν θα καταστεί δυνατή η αποπληρωμή των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας τον Ιούλιο. Ακόμα και εάν υπερβούμε το χρονικό ορόσημο λόγω της θετικής αξιολόγησης, η επερχόμενη θα κριθεί επί της οικειοποίησης των μεταρρυθμίσεων, της εφαρμογής των συμφωνηθέντων αλλά και τις επιδόσεις επί αυτών στο ασφαλιστικό, το φορολογικό κλπ. γεγονός που θα μας φέρει ξανά ενώπιον ενός νέου δημοσιονομικού κενού που θα μας ταλανίσει για το 2017.

Wikileaks και οι μηχανορραφίες του ΣΥΡΙΖΑ

Δημοσιεύτηκε στο liberal στις 4 Απριλίου 2016

Η αντίδραση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε μια διαρροή που απλώς επιβεβαιώνει μια από καιρό δημοσίως γνωστοποιημένη πολιτική του ΔΝΤ για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης εγείρει ερωτήματα. Πολύ περισσότερο καθώς κάθε νοήμων στέλεχος του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης, που επί έτη φωνασκεί για την ανάγκη διευθέτησης του ελληνικού χρέους ώστε να μειωθεί το κόστος εξυπηρέτησης του και να μετριασθούν έτσι οι κίνδυνοι εμφάνισης δημοσιονομικών κενών στο άμεσο μέλλον (και άρα νέων μνημονίων και πακέτων οικονομικής στήριξης), καταλαβαίνει ότι η παρουσία του ΔΝΤ στη διαπραγμάτευση μόνο θετικά μπορεί να συμβάλλει στις ελληνικές απαιτήσεις μεσομακροπρόθεσμα.

Ο συνδικαλισμός των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Δημοσιεύτηκε στο Έθνος στις 31 Μαρτίου 2016

Τι επιτέλους εφαρμόζεται σε αυτή τη χώρα. Με τι κριτήρια διοικείται; Οι μακρόπνοες πολιτικές χάνονται μέσα από γελοίες αναφορές κυβερνώντων, αποδυναμώνοντας την εμπιστοσύνη των πολιτών για το μέλλον της χώρας. Aνόητες δηλώσεις για μεγαλόπνοα σχέδια που θα μετατρέψουν ξερονήσια σε παραδείσους, επενδυτικά σχέδια που κρύβονται στις τσέπες μεταναστών (που μέχρι προ ολίγου «λιάζονταν» στις πλατείες), και την ίδια στιγμή «διαβλεπόμενα» εμπόδια στην εκμετάλλευση του αεροδρομίου, κυβερνητικές αναστολές σε δρομολογημένες επενδύσεις επιχειρήσεων. Υποβολιμαίες πολιτικές πράξεις, που περιορίζουν το κράτος δικαίου και ενισχύουν τον κομματισμό και το παρακρατικό μόρφωμα που υποκαθιστά τις θεσμοθετημένες εξουσίες μιας διαφανούς αστικής δημοκρατίας ευρωπαϊκού τύπου και από την άλλη μεγαλόστομες διακηρύξεις ενάντια στη διαφθορά.

Μετά την κρίση, τι;

Δημοσιεύτηκε στο Έθνος στις 17 Μαρτίου 2016

Κάθε κρίση είναι μια συνάντηση με το τέλος. Μια ακραία υπαρξιακή δοκιμασία που διατάσσει το υποκείμενο της κρίσης να αναστείλει τη διαδρομή του. Η μόνη υπέρβαση είναι η αλλαγή. Oχι η μετεξέλιξη (αυτή έχει απαγορευθεί), αλλά ο εναλλακτικός προσδιορισμός του μέλλοντος και η χάραξη μιας νέας πορείας προς αυτόν. Εάν ο εναλλακτικός προσδιορισμός δεν καταστεί πραγματικότητα, η κρίση καταλήγει στο τέλος. Eνα οριστικό τέλος για κάθε υποκείμενο που δεν εναρμονίζεται με τις επιταγές και τις προσδιοριστικές δυνάμεις που υποκρύπτει μια κρίση. Eτσι και την Ελλάδα. Η κρίση αποκάλυψε το τέλος της στρατηγικής και πολιτικής τακτικής του προσαρμοστικού εκσυγχρονισμού που η χώρα ακολούθησε από την ένταξή της στην ΕΟΚ. Μια στρατηγική και πολιτική τακτική που κάθε φορά συναντούσε τις κανονιστικές απαιτήσεις ή τις εξελίξεις των παγκόσμιων αγορών και έπαιρνε τότε (και μόνο τότε) τα άκρως απαραίτητα μέτρα προσαρμογής.